صنایع دستی و هنرهای ملی و بومی در میان هر قوم و ملتی از گذشته تاکنون به عنوان شاخصه ی فرهنگی آن ملت درنظرگرفته شده و درواقع مسیری برای شناخت ابعاد و زوایای آشکار و پنهان زندگی آنها است؛ اما آنچه صنایع دستی را به یک صنعت رو به رشد در میان ملل مختلف تبدیل کرده، مزیت های اقتصادی صنایع دستی است. بهعبارت دیگر اگر یک محصول بومی به بازارهای جهانی، منطقه ای و یا دست کم بازارهای کوچک شهری دست نیابد، انگیزه ای برای بازتولید آن محصول چه از جانب تولیدکننده ی آن و چه در میان آن قوم یا ملت وجود نخواهد داشت.
علاوه بر این موضوع، امروزه یکی از روش های معرفی فرهنگ ها و آداب و رسوم در میان اقوام مختلف، رسیدن به رشد قابل توجه اقتصادی در این حوزه است، چراکه تا زمانی که یک هنرمند و یا تولیدکننده ی این آثار به لحاظ مالی تأمین نشود دست به خلق آثار بعدی نخواهد زد و به عبارتی مهارت و تخصص های بومی در خانه می ماند.
بنابراین در میان عوامل مختلفی که موجب توسعه ی صنایع دستی در میان ملل مختلف می شود، عوامل اقتصادی نقش پررنگتری داشته و ارتباط مستقیمی با گسترش این صنعت روبه رشد دارد.
در میان این عوامل اقتصادی، شاید به جرأت بتوان گفت که اشتغال زایی حاصل از فروش محصولات، مهم ترین عامل رشد صنایع بومی است، چراکه تا زمانی که این صنایع به بازارهای خارج از محل تولید خودشان راه یابند، هنرمندان و خالقان این آثار نیز دست به تولید می زنند و در صورت بیکاری و عدم تأمین نیازهای مالی خود دست از کار می کشند و از مزیت های اقتصادی صنایع دستی بی بهره خواهند ماند.
وجهه ی دیگر صنایع دستی که می تواند آن را به یک صنعت پرسود و اشتغال زا تبدیل کند، عدم نیاز این رشته به فنّاوری های پرهزینه است، درواقع تولید کم هزینه و پرسود این صنعت با یک سرمایه گذاری اندک هم انجام می شود.
از سوی دیگر، توسعه اقتصاد کشاورزی نیز، ارتباط مستقیمی با توسعه صنایع دستی دارد، چراکه رشد صنایع بومی و سودآوری حاصل از آن در میان مناطق کوچک و روستایی موجبات پیشرفت در زمینه صنعت کشاورزی را نیز فراهم می آورد.
به عبارت دیگر هنرمندان و صنعتگران روستایی که کار اصلی آن ها کشاورزی است، با اشتغال در فعالیت های هنری در فواصلی از سال که بیکار هستند، نهتنها بیکار نمانده و معیشت بهتری می یابند، بلکه کشاورزی را نیز با بهره وری بیشتری دنبال می کنند و درنتیجه آفت مهاجرت روستاییان که در همه ی برهه ها وجود دارد، گریبان گیر صنعت کشاورزی نمی شود و به توسعه اقتصادی روستا کمک می کند.
بنابراین با توجه به این ویژگی ها که حکایت از کم هزینه بودن و سودآوری صنایع دستی دارد، می توان با گسترش این صنعت به شکوفایی اقتصادی چه در ابعاد محلی و چه در ابعاد ملی امیدوار بود، به عبارتی بها دادن به این حوزه موجب توانمندی بیشتر تولیدکنندگان آن شده و به طبع آن، عمران و آبادانی مناطق روستایی و شهری را به همراه دارد و در نهایت از مزیت های اقتصادی صنایع دستی بهره جست.